Reisverslag 2023
Bij aankomst in India, werden we zeer hartelijk verwelkomd, waarbij er zeer veel dank was aan alle peetouders.
Op donderdag 26/10 brachten we een bezoek aan de St. Joseph’s boy school. Een school met wel 2.000 leerlingen, gaande van kleuterschool tot PUC (Pre-University Course). Na de ‘general assembly’ met de school volgde een officiële ontvangst.
We bezochten op vrijdag 27/10 de school van Father Nathan, waar er ook weer eerst een ‘general assembly’ was met een groet aan directie, leerkrachten en leerlingen. De volksliederen van Karnataka en van India werden gespeeld, waarbij alle kinderen, gekleed in uniform, in mooie rechte rijen stonden. Een prachtig zicht om te zien. Omdat de kinderen in de zon zaten, werd er maar een kort woordje gezegd. Ook hierbij was er weer zeer veel hulde aan de peetouders, met weeral een hartverwarmend welkom. Vervolgens kregen we een rondleiding langsheen de verschillende klassen. Zeer schattig om te zien waren de kleutertjes die aan het begin van de schooldag samen komen om daarna naar hun eigen klas te gaan. Er werd ook een bezoek gebracht aan de Cluny Sisters die gehandicapte kinderen opvangen. Ook zij maken zelf hun eigen hulpmiddelen.
Zaterdag 28/10 was er een feestdag, waarbij de kinderen naar school moesten komen. Op de scholen vinden dan verschillende activiteiten plaats zoals een aantal sportcompetities. In de namiddag kregen we het bezoek van een groep kinderen van Bellary. Er was samen met Sister Rani en de Fathers een speciaal ontvangstprogramma gemaakt. De bisschop hield een toespraak en er werd ook gedanst. Vervolgens was er iets te drinken en iets kleins te eten. We hebben de kinderen hun envelop en pen gegeven, waarbij er ook foto’s werden gemaakt.
Op zondag 29/10, werden we onthaald in de kerk waar we de doop van een kindje mochten bijwonen. Tijdens deze dag brachten we ook de eerste van vele huisbezoekjes.
Vervolgens reisden we door naar Maski, waar we al een eerste ex-petekind ontmoeten, Sister Mary, de overste hier. De temperaturen halen hier makkelijk 30/32° Celsius haalt. We maakten ook hier de tijd om verschillende dorpjes en mensen te bezoeken.
1 november, Allerheiligen was niet alleen een christelijke feestdag, maar ook een feestdag van de staat Karnataka, met natuurlijk een officieel karakter. We waren zeer blij met het bezoek van een ex-petekind. Hij was het eerste gesponsorde kind en is nu een advocaat die opkomt voor zijn mensen. Daarbij is hij zijn peetouders ontzettend dankbaar. Die dag werden er hier ook planten geplant waarbij ook nog een andere advocaat, ook een ex-petekind aanwezig was. Zo ziet men duidelijk dat met wat hulp er toch heel wat bereikt kan worden. Op Allerzielen vond er een mis plaats op het kerkhof, waarbij ook verschillende petekinderen en ouders even langskwamen.
Wanneer men zo rondreist is men vaak blij weer terug in de ‘bewoonde wereld’ te zijn: als je internet, WiFi en WhatsApp gewend bent, is het toch vreemd om zonder te zijn. Intussen zagen we de kinderen van Harapur en bezochten we de dorpen en van verschillende personen hun huis. Deze mensen zijn ontzettend blij: we kregen dan ook een hartelijk welkom met de traditionele sjaals en krans. De bloemenkransen gaan vervolgens dan naar de kerk of kapel.
We stellen vast dat de dingen heel langzaamaan veranderen. De ex-petekinderen hebben over het algemeen goed werk. Hun ouders weten niet hoe ze de peetouders kunnen bedanken. Ze zeggen wel 1000x dank en zijn ook enorm trots om hun huis te laten zien.
De hygiëne laat soms nog te wensen over. Hoewel er groot verschil is tussen het ene en het andere dorp. De wegen verbeteren ook, hoewel er hier en daar nog veel putten in de weg zitten. Ondertussen verhuizen we voor 1 nacht naar Mudgal en dan verder voor enkele dagen Kamalapur.
Terwijl onze reis ten einde loopt, hebben we in Kamalapur weer verschillende kinderen ontmoet. En ook hier vroegen ze om even hun huis te bezoeken. Iedereen is zo dankbaar voor de steun die ze krijgen van de peetouders. De mensen hebben het ook echt nodig. We ontmoetten een gezin zonder vader. De moeder kan niet werken om gezondheidsredenen en het is de grootmoeder die zorgt voor het geld, want de grootvader is ook overleden. Allemaal zeer moeilijk voor hen. Het was wel zeer fijn om ons ontbijt in Kamalapur samen met de mensen daar te kunnen nuttigen.
Op het einde van ons “werkbezoek” zien we nog enkele kinderen in Bellary om vervolgens er nog enkele dagen vakantie aan vast te knopen. Hiervan zullen we nog verder verslag van uitbrengen.
Riet en Frédéric
Ik, Stefan, ben met een vriendin naar de missieposten in India geweest om mijn petekinderen te ontmoeten en mee te beleven hoe ze het daar stellen. Daar ging wel wat voorbereiding aan vooraf, omdat je naar het onbekende trekt en dus niet goed weet wat je daar te wachten staat. Het is natuurlijk een groot verschil met een strandvakantie op de Balearen hé. Ik besloot te gaan van 02/12 tot 12/12/2018 en boekte de tickets. We vlogen rechtstreeks naar Bangalore waar we werden opgewacht door de chauffeur van Father David. Hij heeft ons dan later zelf wegbracht naar Bellary waar we ongelooflijk goed ontvangen werden door de Bisschop.
We gingen daar de “Cathedral” wijk bezoeken. Wat een hele beleving is als je gewend bent om in luxe te leven zoals wij het, zonder te beseffen, gewoon zijn. Maar de mensen ontvangen je daar heel hartelijk, zijn heel dankbaar en ongelooflijk lief en zijn tevreden met hun leven ondanks hun armoede.
We bezochten in Bellary ook nog een school die beheerd wordt door Father Francis. Een hele toffe man door wie we geïnviteerd werden om de volgende dag bij hem te komen eten. We hadden een goede babbel en hadden echt een hele fijne ervaring.
We reisden verder naar Harapur waar we vriendelijk onthaald werden door Father Anil. Hij bezocht met ons een school van nog hele kleine kinderen van 3 tot 5 jaar. We verbleven een nacht in Harapur, wat ook heel fijn was.
Dan werden we de dag nadien officieel ontvangen in Maski. Daar is een school en een internaat waar 127 kinderen leven en verblijven die maar drie keer per jaar terugkeren naar hun familie. Deze kinderen maakten ons verblijf heel aangenaam. Iedereen is even vriendelijk en sympathiek net zoals Father Chinnappa en ook de drie kookmoeders van het internaat die ons daar echt in de watten hebben gelegd. We zijn met Father Chinnappa ook Badami gaan bezoeken, eigenlijk een stukje Bokrijk met oude tempels. Ook leuk om te zien. Qua eten kwamen we ook niets te kort! Tot 5x op een dag werden we gevoed: klein ontbijt, normaal ontbijt , lunch, koffie en diner, haha. Jaja afvallen doe je daar zeker niet en honger lijden ook niet. We zijn dan de laatste dag in Maski ook nog wat gaan shoppen met drie begeleiders om ons te helpen, bij wat we wilden gaan kopen.
Dan zijn we die dag verder doorgereisd naar Raichur. Daar werden we goed ontvangen door Father John Peter. We kwamen ‘s avonds aan en hebben nog lekker gegeten. Hij heeft ons de dag erna de school van maar liefst 2500 kinderen laten zien die hij daar in zijn beheer heeft en waar men ook in het Engels kan studeren. Een hele bezienswaardigheid hoe het er allemaal aan toe gaat. Daarna heeft hij ons naar Hyderabad gebracht. We hebben daar verschillende keren een arme wijk bezocht. Zelfs die mensen bieden je eten en drinken aan en vinden het een eer als je bij hen over de vloer komt, daar zijn ze je dankbaar voor. Ondanks dat ze bijna niets hebben zijn ze toch tevreden met datgene dat ze hebben, echt waar.
Beste peetouders, de mensen zijn daar allemaal even lief en vriendelijk en ze zorgen zo goed voor je. Echt waar, zo een gastvrij ontvangst heb ik zelfs nog nooit meegemaakt in een 5 sterren hotel. Wat service betreft: ongelooflijk hoe vriendelijk en gedienstig ze zijn. Ik kan u alleen maar aanraden daar naar toe te gaan als je het kan. Ga er gewoon heen, het is een verrijking. Ik ga nog eens terug, dat weet ik wel zeker. Een toffe ervaring, zeker weten.
Je moet je een beetje voorbereiden (Tropisch instituut) maar het is de moeite waard. Veel luxe heb je daar niet, maar de vraag is: heb je dat nodig om gelukkig te zijn? Als je daar bent besef je wel dat dat niet nodig is. Maar het was zeker wel de beste reis van mijn leven tot nu toe. En als je van rijst en kip houdt ben je daar zeker op de juiste plaats.
We zijn nu een week onderweg in India en hebben eindelijk de kans om even wat op de blog te zetten. Vorige vrijdag 20/10 zijn we na een paar probleemloze vluchten in Bangalore geland waar we door Father Vincent werden opgewacht. Via een zeer goede baan zijn we naar Anantapura gereden waar we de lunch aangeboden kregen in het plaatselijke klooster. Dan verder naar onze eindbestemming Ballari. Deze keer logeren we in het Bishops House. ’s Avonds worden we door de bisschop voor het avondmaal verwacht. De jetlag eist zijn tol en de goede nachtrust is meer dan welkom.
Zaterdag beginnen we met een bezoek aan DAMA een internaat voor Dalith meisjes. Door het Diwali festival zijn de meisjes niet aanwezig maar de directrice wenst ons te ontvangen om Father Quadras India te bedanken voor de ontvangen steun. In de namiddag gaan we naar het BSSK – de coördinerende groep voor alle steunprogramma’s. Daar ontvangen we de eerste petekinderen met hun ouders. Een kort gesprek en foto’s van de kinderen. Na een gezellig avondmaal met vrienden keren we terug naar onze slaapplaats.
Zondagmorgen staat Fr. Gnanaprakasam aan onze deur om ons naar zijn parochie te brengen voor het ontbijt. Na 3 jaar Harapur missiepost heeft hij nu een parochie in Ballari. Daarna gaan we terug naar het BSSK voor de volgende groep kinderen. Wanneer alle kinderen op de foto staan wandelen we even door Cowl Bazar, een wijk in Ballari waar de meeste kinderen wonen. De armoede in de dorpen hadden we al gezien, die in de stad is even schrijnend. De stank van de open riolering bij 32 graden is verschrikkelijk en de meeste straten zijn vuilnisbelten. Onze reis gaat verder met een bezoek aan de prachtige kerk van Toranagallu die door Fr. Francis werd gerealiseerd. In P.K. Halli ontmoeten we de volgende groep kinderen die voor ons zingen en dansen. De dag eindigt in Hospet waar we eerst naar het belangrijke stuwmeer van TB Dam gaan kijken alvorens aan te schuiven voor het avondmaal. Slapen doen we in het naburige klooster van de Sisters of Fatima.
Maandag 23/10. Na ontbijt en inladen rijden we naar Kamalapur om er een volgende groep kinderen te ontmoeten. De volgende stop is in Gargavanthi waar we een andere bekende bezoeken: Fr. Irudaya die we kennen van Harapur en Sindhanoor. Onderweg naar Raichur stoppen we nog even “In the middle of nowhere” waar Fr. Anthonyraj een nieuwe missiepost opricht. Na een lange weg met roekeloze vrachtwagenchauffeurs bereiken we Raichur, verblijfplaats van Fr. Leo Michael bekend van de Maski missiepost en nu hoofd van het Infant Jesu College in Raichur. Goede herinneringen, lekker avondmalen en dan deugddoende nachtrust.
Dinsdag 24/10 na een stevige kop koffie wordt de bagage weer ingeladen en vertrekken we naar Kowtal. Dit is één van de 2 scholen waarvoor we een waterzuiveringsinstallatie hebben gesponsord. Alle kinderen zijn terug uit verlof en we worden op zang en dans getrakteerd. Na een korte toespraak kunnen we van een lekker ontbijt genieten en rijden dan door naar Maski. Daar vormen alle aanwezige kinderen een haag waardoor we in de missiepost ontvangen worden. We blijven hier tot vrijdagmorgen.
In de volgende dagen ontmoeten we meer dan 60 kinderen met hun ouders. Het grootste aantal op woensdag tijdens een snikhete dag met een temperatuur van rond de 36 graden. Het weerzien met ons eigen petekind is een emotioneel hoogtepunt want voor de eerste keer kunnen we met hem rechtstreeks in het Engels praten. Steeds meer kinderen zijn trouwens het Engels machtig en dat is een zeer positieve evolutie. Wanneer we naar hun toekomstplannen vragen blijkt het dat zij een voldoende dosis ambitie hebben en dromen er van dokter, leerkracht, ingenieur, enz. te worden.
Tijdens ons bezoek maken we ook even een uitstap naar Sirwar, de parochie van Fr. Nathan die al verscheidene malen op bezoek was in België. Daar is de school ook juist terug begonnen.
Op donderdagavond worden we ook in Maski op een cultureel programma onthaald dat gebracht wordt door de gesponsorde kinderen van Maski. Tof, mooi en ontroerend. Een avondmaal met de priesters en zusters van het naburige klooster en meisjesinternaat besluiten ons verblijf in Maski. Morgen verhuizen we naar Harapur. Dan melden we ons weer.
Vrijdag 27/10. In de voormiddag bezoeken we een paar bezienswaardigheden van Maski zoals een rotsinscriptie van voor Christus en een tempel boven op een berg van waaruit de volledige omgeving van Maski zichtbaar is. Daarna ontmoeten we de laatste kinderen die vandaag zijn aangekomen, wordt er een groepsfoto gemaakt en bezoeken we de verschillende klassen. En dan is het tijd om naar Harapur te verhuizen. Dag Maski, misschien tot nog eens!
Aan de ingang van de Harapur missiepost staan de ouders met hun kinderen ons op te wachten. Ook hier is het een blij weerzien met verschillende kinderen. Na een dankmis worden de kinderen individueel ontmoet en op de foto gezet. ’s Avonds hebben we de kans om nader kennis te maken met Fr. Anil, de opvolger van Fr. Gnanaprakasam.
Zaterdag 28/10. Na het ontbijt rijden we naar Kadubur waar de wekelijkse mis wordt opgedragen in de woonkamer van een parochiaan. Heel intiem en intens. Op de terugweg stoppen we even in Hasamkal waar we een paar ex-petekinderen ontmoeten. Ze zijn afgestudeerd en werken. Na de lunch krijgen we een rustmoment tot Fr. Vincent aankomt. Na een aantal praktische zaken te hebben besproken volgt het avondmaal en daarna vertrekken we met Fr. Vincent naar zijn locatie: de “farm” in Jawalgera. Daar aangekomen is er nog even tijd voor een rustig moment en dan is het slapen geblazen.
Het officieel gedeelte van onze reis is nu afgesloten. Meer details hopen we op 19 november tijdens de peetouderdag te geven. Foto’s hebben we nog niet kunnen plaatsen omdat we door het drukke programma over te weinig tijd beschikten. Die volgen dus nog. Nu volgt voor ons een nadere kennismaking met India.
Tot onze grote spijt slagen onze reizigers in India er niet in om foto’s op de blog te zetten. Er zijn wat moeilijkheden met internet en de benodigde connecties. Zodra zij de kans krijgen om de technische beperkingen te omzeilen krijgen jullie de foto’s te zien. Alvast bedankt voor jullie geduld.
Er zijn wel foto’s te zien op onze pagina op facebook.
Zij bevinden zich momenteel in Chennai en ondergaan de gevolgen van het regenseizoen. Overvloedige regen heeft reeds verschillende wijken onder water gezet en er wordt nog meer regen verwacht in de komende dagen. Dit onweer vergde reeds 12 slachtoffers.
Voor onze reizigers nadert het einde van de reis. We kregen nog een laatste bericht:
Na het overstroomde Chennai te hebben verlaten belanden we in het zonnige Udaipur. Daar bewonderen we onder meer de pracht van het immense paleis van de plaatselijke maharadja’s. Deze stad is ook bekend van zijn paleis in het meer.
Via een rit met de nachttrein komen we in Jaipur aan. Hier bezoeken we het koninklijk paleis dat een eind buiten de stad ligt en uiteindelijk enkel via een helse rit in een aftandse jeep bereikt wordt. Ook hier is het immens groot en krioelt het van de mensen en gidsen. We bezoeken ook het Hawa Lag al of het huis der winden dat zodanig gebouwd is dat de vele kleine ramen als een natuurlijke airco fungeren. Ook het beroemde Jantar Mantar met zijn astronomische bouwwerken komt aan de beurt.
Na Jaipur komt Agra aan bod. Maar eerst bezoeken we nog het paleis van de Mogul keizer Akbar in Fatherpur Sikri. Akbar blijft trouwens aan bod in het Fort van Agra en in zijn mausoleum. Het orgelpunt van de reis is ongetwijfeld het ogenblik waarop we de Taj Mahal in zijn volle glorie kunnen aanschouwen: in één woord overweldigend.
Rest ons nog een laatste bezoek aan Delhi van waaruit we terug naar huis vliegen.
Dit was het relaas van onze India-reizigers. Benieuwd naar meer en naar beelden? Dan is er maar één oplossing: inschrijven voor “Namasté, eet je mee?” Het kan nog maar je moet wel vlug zijn. Tot dan misschien.